Działalność szkół polonijnych wymaga dużego zaangażowania, cierpliwości oraz kreatywnego podejścia ze strony nauczyciela, ale przede wszystkim zainteresowania dziecka tematem.
Dzieci uczęszczają pięć dni w tygodniu do szkoły norweskiej i nauka dla nich w soboty jest ogromnym wyzwaniem. Dlatego zajęć nie można prowadzić tradycyjnymi metodami. Trzeba się otworzyć i wprowadzić innowację. Skupiając się przede wszystkim na rozwoju dziecka, nauczyciele polskiej szkoły wykorzystują następujące kierunki pedagogiczne: pedagogikę eksperymentalną oraz pedagogikę twórczości. Ta ostatnia w głównej mierze opiera się na metodach pracy, które są wykorzystywane podczas lekcji.
Priorytetem w naszej szkole jest stosowanie metod aktywizujących w organizacji procesu dydaktycznego. Dzięki temu uczeń poszerza swoją wiedzę, pogłębia zainteresowania, rozwija nowe pomysły, komunikuje się z innymi, uczy się dyskutować i spierać na różne tematy. Główny walor metod polega na tym, że stymulują aktywność uczniów i nauczyciela, cechują się wysoką skutecznością, a dzięki swojej różnorodności zapewniają atrakcyjność zajęć.
Metody aktywizujące pozwalają rozbudzić w uczniu zainteresowanie przedmiotem i sprawdzić jego wiedzę. Pomagają nauczycielowi doskonalić u uczniów umiejętności przydatne nie tylko podczas lekcji, ale również w życiu codziennym, np. umiejętności wyciągania wniosków, myślenia analitycznego i krytycznego łączenia zdarzeń i faktów w związki przyczynowo-skutkowe, umiejętność właściwego zachowania się w nowej sytuacji, komunikatywność, umiejętność dyskutowania.
• zapewnić sobie wcześniej materiały,
• zaaranżować miejsce nauki (odpowiednio ustawić stoliki, ławki),
• pokonać własną niepewność przed eksperymentowaniem na lekcji,
• doskonalić umiejętności metodyczno-dydaktyczne .
Nauczyciel pracujący metodami aktywizującymi w dość krótkim czasie odchodzi od swojej dotychczasowej roli nauczyciela – eksperta. Przyjmuje natomiast inne funkcje:
• doradcy będącego do dyspozycji uczniów, gdy mają kłopoty z rozwiązaniem zadania lub gdy go nie rozumieją, a także wtedy, gdy są niepewni swojej odpowiedzi,
• animatora wprowadzającego metody, objaśniającego ich znaczenie dla procesu nauczania – uczenia się, przedstawiającego cele uczenia się i przygotowującego materiał do pracy,
• obserwatora i słuchacza, który przygląda się uczniom przy pracy i dzieli się z nimi swoimi spostrzeżeniami,
• uczestnika procesu dydaktycznego, świadomego, że nie jest doskonały, ale sam uczy się przez całe życie .
Nauczyciel, który decyduje się na pracę w sposób kreatywny, odnajduje w sobie nową energię, która go inspiruje i motywuje. Jest gotów przyjmować nowe wyzwania, odkrywa nieznane mu dotąd możliwości, odczuwa dowartościowanie. Tworzenie nowych koncepcji, eksperymentowanie, twórcze dyskusje z uczniami, otwartość na innowacje wzmacniają nauczyciela, ponieważ pod wpływem jego działań zmienia się również postawa uczniów .
Uczeń pracujący metodami aktywizującymi zmienia się z biernego odbiorcy w aktywnego uczestnika planowania, organizowania oraz oceniania własnej nauki. Uczy się komunikacji, zaczyna być samodzielny, rozwija własne strategie uczenia się, podejmuje działania z własnej inicjatywy na rzecz swojej klasy i szkoły.
Jednym z przykładów stosowania omawianych metod w polskiej szkole w Moss są zajęcia w grupie przedszkolnej o misiach i niedźwiedziach, podczas których dzieci miały możliwość spróbowania miodu i czarnych jagód – przysmaków niedźwiedzi.